2002 yılında Karşıyaka’da bulunan tarlamıza üç tane alabalık havuzu yaptık. Bu havuzlarda yetişen canlı alabalıkları temizleyip yoldan geçenlere satıyorduk. Bir süre sonra insanlar sıraya girmeye başladı. Bir akşam balıklar bitmiş, ailecek yorgunluk çayı içerken tanrı misafiri yaşlı bir teyze geliverdi. Yeşilliklerin arasında yaşlı teyzeye çay ikram edip sohbete başladık. Eşi yıllar önce vefat etmiş. her sene İstanbul’dan kalkıp eşinin mezarına gelirmiş. Sohbet koyulaşmaya başlamıştı ki ’Neden bu balıkları pişirip satmıyorsunuz? ’ diye sordu. Pişirmeden anlamıyoruz biz sadece canlı alabalık satıyoruz yanıtını verince balığı pişirip satarsanız hem daha çok kazanırsınız hem de meslek edinmiş olursunuz dedi. Bu sırada müşterilerden iki kişi gelip balığı pişiriyor musunuz diye sordu. Yaşlı teyze hemen atılıp evet pişiriyoruz hele bi oturuverin karşılığını verdi. Bize dönüp ben bu işin piriyim. Hadi bi koşu tüp, tava, yağ, mısır unu alıp getirin dedi. Mükemmel bir balık yapıp bahçemizden topladığımız taze yeşillik ve salatayla servise sundu.

O gün bir masayla açılan Adem Doruk Alabalık lokantamız bugün 100 masaya çıkarak 50 personeli istihdam eden 700 kişilik bir işletmeye ulaştı ve Etimesgut’ta 5 dönümlük bir bahçe içinde 500 kişilik ikinci tesisimizi de hizmete geçirdik.